.

.

Er is (soms) niet veel nodig om ons hart te veroveren. Dat kunnen veel dames beademen, ik bedoel, beamen. Maar dat volledig terzake. Als het muziek betreft, volstaat het voor ons dat die eerlijk, oprecht, recht door zee is. Het hélpt als de musici ook een stuk kunnen spelen, creativiteit aan de dag leggen en nog zo’n paar details, vanzelfsprekend. Maar als de fake er af spat, dan bekoelt de liefde snel. O, muziek kan gerust heel uitgewerkt of gearrangeerd zijn, het resultaat van veel gesleutel. Maar dan nog kan het een goudeerlijk statement zijn. Iets of wat muziekfanaat heeft al snel door wanneer men hem/haar om de tuin wil leiden. Eerlijk duurt het langst, of: eerlijk klinkt het best.

Daarom dat ‘Live! Moulin Blues’ meteen bekoort: je kan gewoon niet rechttoerechtaaner zijn. Je stapt een podium op, je speelt je de ziel uit het lijf, neemt dat op en brengt dat uit zonder gefoefel. Met dank aan het Moulin Blues – Ospel festival dat de opnames mogelijk maakte, die 4e mei 2019. The Hoochies heet het kwartet Nederlandse Blues- en rootsveteranen dat de handen in mekaar sloeg om met deze ‘Live! Moulin Blues’ uit te pakken. De goed klinkende groepsnaam zal denkelijk verwijzen naar blues standard ‘(I’m Your) Hoochie Coochie Man’, dat Muddy Waters in 1954 tot een evergreen maakte, maar gepend werd door zijn bassist Willie Dixon (al was Willie over de jaren heen zoveel meer dan dat!) Hoochies’ definieert men in schimmige woordenlijsten als ‘girls who will have sex with anyone’.  ‘Hoochie coochie’ (ook ‘Hoochie kootchy’ of een andere variatie) is een slang term die de aangebrande (buik)dansen omschrijft in achterbuurtcafés en achterafzalen, allicht een specialiteit van hoochies (zoals in ‘The Snake Charmer song’ ofte ‘The Streets Of Cairo, Or The Poor Little Country Maid’, Cario zijnde een groezelig stadje aan de samenloop van de Ohio en de Mississippi)

Maar The Hoochies lijken ons in casu uitstekend gezelschap. Richard Koster zingt en speelt de harp (de man verdiende zijn sporen bij de Cuban Heels, dat met vier sterke albums en een stevige live reputatie het mooie Nederlandse bluesweer maakte tussen 2001 en 2011, de Nederlandse tegenhanger van Radio Kings of El Fish) en Roelof Meijeringh speelt gitaar (wat hij ook deed bij Boyd Small, Roelof Meijeringh & His funky Soul Blues Riot en Memo Gonzalez) De ritmetandem bestaat uit bassist Roland ‘Lut’ Luttik (The Jack Of Hearts, Drippin’ Honey, Tröckener Kecks, maar de man heeft sinds 1985 zoveel dingen gedaan, ook als zanger, gitarist en songschrijver – check zijn verbazende ‘Songs From A Lonely Room’ uit 2005, een schoolvoorbeeld van een eerlijke plaat, zoals hierboven aangegeven!) en drummer Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) Geen beginnelingen!

Op ‘Live! Moulin Blues’ geven de vier van jetje vanaf de eerste maten en daar zetten ze pas 63 minuten later weer het blok op. Je denkt aan de semi-legendarische The Red Devils, uit L.A., maar iconen van de Chicago stijl blues harp (Lester Butler) tussen 1988 en 1994 en die ruwe power, die no frills, take no prisoners mentaliteit: trek er het live-album ‘King King’ (productie Rick Rubin!) maar op na, hun énige full album uit die tijd (1992) trouwens. Je kan slechtere rolmodellen kiezen. Je denkt natuurlijk ook aan Little Walter (Jacobs), maar laten we het verder toch maar gewoon op The Hoochies houden: die zijn, gezien het rijke verleden van de bandleden, hun eigen voorbeelden. Dat staat bij voorbeeld ook on the spot improvisaties toe: dat houdt het spannend.

Een analyse van de twaalf hapklare brokken heeft weinig zin, je kan enkel favorieten aanduiden, en die zullen beslist bij eenieder verschillen. Geef ons maar het op een lekkere riff drijvende ‘Anytime You Want’ met zijn gitaarintro of de evil wife story ‘So Unfair’. Maar ‘No Fighting’, het speedy ‘Backstreet Crawler’ en slow blues ‘Double Trouble’ zullen hun voorvechters hebben. Volumeknop naar rechts!

Antoine Légat.